Eerste keer – Maagd

“Ik denk dat ik je kan helpen.” Dat schreef René in zijn reactie op de mail die ik hem niet lang daarvoor had gestuurd en waarin ik hem mijn ‘probleem’ voorlegde. Woorden die ik hoopvol maar ook met de nodige scepsis las. Hoe goed hij volgens zijn website ook moest zijn in wat hij doet, ik had nog genoeg twijfels die zich niet zo makkelijk lieten wegnemen. Dat ik hem, een gigolo, na lang aarzelen toch had gemaild, was vooral een wanhoopsdaad. Ik zocht geen avontuurtje of pleziertje, maar hulp.

Veertig was ik inmiddels (met de volgende verjaardag alweer dichterbij dan me lief was), en seksueel nog altijd volslagen onervaren. Van nature introvert en als kind jarenlang gepest op school, ontwikkelde ik me tot een onzekere en verlegen tiener en jongvolwassene die niet uitging, niet experimenteerde met jongens en al helemaal niet met seks. Dat komt wel, dacht ik, en schreef het toe aan het feit dat ik kennelijk gewoon een laatbloeier was. Lange tijd suste ik mijn gemoed daarmee, hield ik mezelf voor dat de liefde vanzelf een keer op mijn pad zou komen. Maar eenmaal de dertig gepasseerd, met vriendinnen die inmiddels partners hadden en gezinnen aan het stichten waren, begon het toch te knagen. Af en toe ondernam ik wel een poging tot daten, maar ik vond het eerder een opgave dan iets waar ik plezier aan beleefde. Verder dan een of twee tamme afspraakjes kwam het nooit; daarna kapte ik het contact meestal af en schikte me weer een poosje in mijn single bestaan, tot de volgende plichtmatige date die ook weer onherroepelijk op niets uitliep.

Jaren van zelfreflectie en gesprekken met therapeuten later begrijp ik een stuk beter waarom het steeds maar niet leek te lukken om mijn liefdesleven vlot te trekken. Door mijn pestverleden had ik een beschadigd zelfbeeld en een gesloten, achterdochtig karakter gekregen. Ik had op een kwetsbare leeftijd de gewoonte aangeleerd om mezelf klein en onzichtbaar te maken, een muurtje om mezelf heen te metselen, en ook als volwassene zat ik daar nog steeds achter gevangen, veilig verschanst maar ook geïsoleerd, voor anderen onbereikbaar. Vanuit mijn onneembare fort bekeek ik de wereld, waar mensen hun leven leefden, struikelden en weer opstonden, huilden en lachten en liefhadden, en ik wilde wel bij ze horen maar ik wist niet hoe dat aan te pakken. Durfde ook niet goed mensen tegemoet te treden, uit angst gekwetst te worden, op mijn bek te gaan, mezelf belachelijk te maken of afgewezen te worden. Wat anderen bedrieglijk eenvoudig leek af te gaan, kwam voor mij steeds verder buiten mijn bereik te liggen, althans zo voelde het. Ondertussen vergleden de jaren en werd leeftijd hoe langer hoe meer een punt van zorg en een belemmering; welke man wil er nu daten met een veertigjarige vrouw die niet weet wat ze moet doen in bed?

Zo draaide ik maar rondjes in die vicieuze cirkel van onmacht en angst, tot het door een samenloop van omstandigheden tot een breekpunt kwam. Opeens was ik de impasse meer dan zat; er moest iets gebeuren, de eentonige sleur die mijn leven was moest koste wat kost worden doorbroken. Ik ging het internet op, in eerste instantie op zoek naar verhalen van lotgenoten, en ontdekte dat er vrouwen in mijn situatie waren die baat hadden gehad bij een gigolo. Nou, dat idee moest ik even op me in laten werken, en vijf of tien jaar geleden had ik het waarschijnlijk lachend terzijde geschoven, maar nu dacht ik: waarom ook eigenlijk niet? Beter een ervaren gigolo met wie je afspraken kunt maken dan zomaar een man van Tinder en alle risico’s van dien. Hoe meer ik erover las, hoe meer het idee zich in mijn hoofd nestelde. Ik keek op een site van een escortbureau en stuurde zelfs een verkennend mailtje, maar toen ik werd verwezen naar de profielen van de gigolo’s met de vraag een eerste selectie te maken, knapte ik af. Het waren stuk voor stuk mooie mannen, daar niet van, met lovende recensies bovendien, maar op basis van alleen een foto en wat oppervlakkige persoonlijke informatie een minnaar uitzoeken – nee, dat stond me tegen. Bij sommigen stond er zelfs bij hoe groot ze geschapen waren, wat me echt geen zier interesseerde. Ik wou vooral iemand bij wie ik me veilig zou voelen; dat vond ik het allerbelangrijkste.

Het escortbureau ging prat op z’n discretie en strenge selectieprocedure en leek vrouwen te willen ontmoedigen in zee te gaan met zelfstandig opererende gigolo’s. Dat snapte ik ergens wel; ik ben zelf ook zeer gehecht aan mijn privacy en wilde me beslist niet inlaten met een man van dubieus allooi. Maar op een dag las ik een artikel in Libelle waarin een vrouw een positieve ervaring beschreef met een zelfstandige gigolo, waardoor ik in ieder geval een beetje werd gerustgesteld op dat vlak. Deze gigolo werd helaas niet bij naam genoemd, maar toen ik uiteindelijk op Renés site belandde en ontdekte dat híj die gigolo uit de Libelle was, bleef het besluit hem te mailen niet lang uit. Al besteedde ik eerst nog veel tijd aan het grondig uitpluizen van zijn site, de referenties en de artikelen in de media. Achterdochtig als ik ben, deed ik mijn uiterste best hem te ontmaskeren als oplichter (referenties kun je vrij eenvoudig faken, maar met die artikelen en interviews in diverse tijdschriften lag dat anders), maar het lukte me niet. Ik stuurde hem dus een kort berichtje (vanaf een anoniem e-mailadres) en niet lang daarna stuurde hij een aardig en bemoedigend antwoord. Ik keek vluchtig naar de foto’s die hij had bijgevoegd; hoe hij eruit zag vond ik van ondergeschikt belang. Mijn hoop was vooral op hem gevestigd omdat hij volgens de reviews een speciale touch zou hebben voor vrouwen met een krasje zoals ik; er waren er zelfs meerdere die schreven dat hij niet per se hun ’type’ was, maar dat ze desalniettemin een geweldige tijd met hem hadden gehad. Dat hij ook vrouwen met een misbruikverleden had kunnen helpen. Dus hij moest wel iets bijzonders hebben, was mijn conclusie.

“Ik denk dat ik je kan helpen. Stapje voor stapje.” Dat schreef hij dus en na een of twee mailtjes van beide kanten kwam het tot een afspraak. Ik gaf aan hem op neutraal terrein te willen ontmoeten, op een openbare plek bij mij in de buurt. Want dat ik hem niet direct al mijn huisadres ging geven stond als een paal boven water. Hij deed daar helemaal niet moeilijk over en gaf zelfs aan dat we het bij een korte kennismaking zouden kunnen laten als ik er geen goed gevoel bij had. Gingen we wel naar mijn huis, dan zouden mijn kleren sowieso aan blijven, was zijn voorstel, want ook met kleren aan zou het al spannend genoeg zijn. Nou, daar kon ik het alleen maar hartgrondig mee eens zijn; maar doordat hij dit zelf al aangaf durfde ik het in ieder geval aan om een datum te prikken. In de dagen voorafgaand aan de afspraak weerstond ik de verleiding om af te zeggen; dan zou ik immers weer terug zijn bij af, en ik stelde mezelf gerust met de gedachte dat het niet verder hoefde te komen dan een kennismaking van tien minuten.

De dag van de ontmoeting brak aan. René liet via de app weten dat hij er op tijd zou zijn, en ik was ’s ochtends bezig het huis aan kant te krijgen, voor het geval dat. Zenuwen, ja natuurlijk, en een aanhoudende stroom van gedachten als “Waar ben ik aan begonnen? Waarom wou ik dit? Ik lijk wel gek,” etc. Maar dat de laatste loodjes het zwaarst zouden wegen had ik wel verwacht. Om 5 voor 1 vertrok ik te voet naar de afgesproken plek. Hij was er al en wees een bankje aan waar we even zouden kunnen praten. Het was een surrealistische situatie; binnen twee minuten al vroeg hij me of ik wel eens klaarkwam en ik hoorde mezelf nog antwoord geven ook. Ik was eigenlijk te gespannen om me te schamen voor zo’n persoonlijke vraag. Zijn rustige, professionele manier van doen hielp ook. Hij vroeg of ik ooit aandacht van mannen had gehad, waarop ik ontkennend antwoordde. Hij trok meteen de juiste conclusie – dat ik er niet écht voor open stond. Onbewust had ik mezelf afgesloten voor bijna alle contact met vreemden behalve het meest noodzakelijke, en oogcontact vermeed ik zoveel mogelijk. Al zouden op straat alle mannen zich naar me omdraaien, dan nog zou ik het waarschijnlijk niet merken.

Al snel, te snel naar mijn zin, kwam het moment dat ik moest beslissen of we dit bij mij thuis gingen voortzetten. Ik had, eerlijk gezegd, de moed inmiddels een beetje verloren; hij leek aardig, en zag er zo uit als op de foto, aantrekkelijk, maar hij was ook een volslagen vreemde voor me, hoe ging ik daar ooit al die intieme dingen mee doen? Ik zag het nog niet gebeuren. Maar hij had een behoorlijk eind gereden en een drankje was wel het minste, vond ik. “Laten we maar koffie gaan drinken,” zei ik vrij impulsief, “en dan zien we wel weer.” Vast niet de warmste uitnodiging die hij ooit had gehad.

Bij mij thuis dronken we koffie en praatten we wat over koetjes en kalfjes, hij op de bank en ik op de stoel tegenover hem. Op zeker moment maakte hij een ondeugend grapje, ongetwijfeld om het ijs te breken, maar ik kon er niet om lachen. De spanning gierde door mijn lijf en ik zag als een berg op tegen wat er zou volgen, wat dat ook precies mocht zijn. Ik had me er niet echt een voorstelling van gemaakt, maar ik wist wel dat ik aangeraakt zou worden en dat dat me niet makkelijk zou afgaan. René had zijn koffie binnen de kortste keren op en stelde voor te beginnen; het duizelde me een beetje hoe echt dit allemaal was opeens, en ik voelde mezelf innerlijk in verzet komen. Ik wierp hem een blik toe die boekdelen moet hebben gesproken. “Wat kijk je streng,” zei hij, en ik probeerde er een luchtige draai aan te geven. “Zie je nu hoe ik dat doe – mannen afschrikken.” “Ja,” zei hij, en lachte. Maar zich laten afschrikken deed hij niet. Hij zette twee stoelen tegenover elkaar en liet mij er een uitkiezen. Ik had intussen achtergrondmuziek opgezet.

René had inmiddels uitgelegd hoe hij te werk zou gaan, dat hij mij rustig zou laten wennen aan aanraking. We zaten tegenover elkaar en hij vroeg of hij mijn hand mocht aanraken. Nou, dat vooruitzicht kon ik nog wel verdragen, dus ik stak mijn hand uit en hij nam die tussen de zijne. Het voelde niet onprettig, wel aangenaam zelfs en allesbehalve bedreigend. Toen vroeg hij om de andere hand en deed weer hetzelfde. Daarna vroeg hij of hij mijn knieën mocht aanraken, daarna mijn onderarmen, enzovoort. Ik merkte al snel dat het makkelijker was om hem niet aan te kijken terwijl hij hiermee bezig was, dus mijn blik wendde ik af. Na een tijdje stond hij op en ging achter me staan. Ook nu weer vroeg hij steeds of hij mij hier of daar mocht aanraken, en steeds zei ik ja. Dit ging me redelijk makkelijk af, dat had ik niet verwacht. Toen hij mijn inmiddels blote bovenarmen aanraakte, voelde ik wel iets van ongemak, maar dat kwam meer door het feit dat hij wat dichterbij leunde dan de aanraking zelf.

Ik zei niet veel, reageerde alleen als hij wat vroeg en dan meestal kort. Op een zeker moment lachte hij om iets wat ik niet grappig bedoeld had. “Waarom lach je?” vroeg ik scherp, want ik kreeg bijna het gevoel uitgelachen te worden (een oude valkuil van me). Hij dacht even na. “Misschien omdat ik zelf ook een beetje nerveus ben,” zei hij toen, en dat verraste me. Ik realiseerde me schuldbewust dat ik ook wel erg weinig moeite had gedaan hem vriendelijk te bejegenen. Ik was alleen maar met mezelf bezig en had me helemaal niet afgevraagd of hij dit misschien ook wel spannend zou vinden. Maar ik merkte dat ik het prettig vond dat hij dit toegaf en dat het me wat rustiger maakte.

Een paar uur lang waren we zo bezig met oefeningen die me wisselend goed en minder goed afgingen. Hij raakte vanzelfsprekend geen intieme plekjes aan, had me van tevoren ook verzekerd dat dat niet zou gebeuren, maar toen hij –met mijn toestemming– mijn gezicht aaide, voelde dat bijna ondraaglijk intiem. Ik rook zijn aftershave, een onbekende geur. Niet onaangenaam, maar wel aanwezig, opdringerig bijna. Ik ken je niet, schreeuwde het ergens in mij. Maar ik liet de aanraking toe, ik wilde van geen opgeven weten, en eigenlijk heb ik dat ook geen moment overwogen, omdat René zo attent was en niets onverwachts deed. Ook bleef hij maar herhalen dat niets moest, de keuze lag te allen tijde bij mij.

We eindigden op de bank waar René vroeg of ik met mijn hoofd op zijn borst durfde te liggen. Weer hevig verzet van binnen, ik weet niet waarom maar de gedachte me op die manier aan hem over te geven triggerde iets bij mij. Soebatten met mezelf, onderhandelen met hem, nou vooruit tien seconden dan. De ongemakkelijkste tien seconden van m’n leven en ik trok me razendsnel terug, maar ik had het gedaan. Doodmoe was ik aan het eind van die drie uur, en opgelucht dat het erop zat. Zo opgelucht dat ik hem tot mijn eigen verrassing spontaan een knuffel wilde geven, wat ik op zijn uitnodiging ook meteen deed. Onverwacht fijn was dat, helemaal niet ongemakkelijk, gewoon een warme omhelzing. Heerlijk. Een zoen op de wang kreeg ik zelfs, ontzettend lief. “Laat het bezinken,” zei hij voor vertrek, “ik laat je een paar dagen met rust.” Diezelfde avond stuurde ik hem een berichtje om hem te bedanken voor de bijzondere middag en mijn excuses aan te bieden voor mijn soms horkerige gedrag. Van dat laatste wilde hij niets weten. Ik ben trots op je, schreef hij en ik was er beduusd van. Het voelde zo oprecht, zo lief, en ik had hem nog wel zo gewantrouwd. Ik voelde een stukje hardheid in me afbrokkelen, een klein zonnestraaltje dat door de wolken priemde. Het begin was er. Twee dagen na onze ontmoeting appte ik hem weer en maakten we een nieuwe afspraak.

Hieronder mijn review na meerdere afspraken.

“Een hoop dankbare vrouwen op je site,” zei ik tegen je bij onze eerste ontmoeting, om er vervolgens in gedachten aan toe te voegen: daar zou ik wel bij willen horen. Maar als ik eerlijk ben geloofde ik toen geen seconde dat dat je daadwerkelijk zou lukken, al die lovende referenties ten spijt. Mijn angsten en onzekerheden – een hardnekkig erfenisje uit mijn kindertijd – hadden mijn leven al zo lang bepaald; ik kon inmiddels niet meer over die muur heen kijken en zien wat het leven verder nog te bieden had, laat staan het ervaren. Daar had ik me eigenlijk al bij neergelegd.

Nu wil ik zelf zo’n referentie schrijven om publiekelijk te erkennen: ik had het mis. Ik heb mezelf én jou onderschat, toen. Ook al ben ik nog niet waar ik naartoe wil, ik heb nu wél het geloof dat het goed komt, precies zoals jij steeds hebt gezegd. En dat dat dus geen lege woorden waren maar oprecht vertrouwen in mij, ook als ik zelf weer eens worstelde met mijn kritische stem en de moed verloor. Daarvoor, en ook voor je geduld en zachte ’touch’, wil ik je vanuit het diepst van mijn hart bedanken. Door jou groeit langzaam maar zeker de overtuiging dat ik er wél mag zijn, zichtbaar en al.

En alle dames die dit lezen en nog aarzelen, vooral degenen die net als ik moeite hebben met intimiteit en een gigolo overwegen voor een fijne en respectvolle ervaring: stap over je twijfel heen en stuur René een berichtje. Gun jezelf die kans. Hij is écht. Je bent in veilige (en vaardige) handen.

Stephanie